Vandaag is het 5 mei, Bevrijdingsdag.

Gisteravond heb ik samen met mijn jongste zoon een uitgebreid gesprek gehad over de waarde van Dodenherdenking, de twee minuten stilte.
Mijn puberzoon zei dat hij dacht dat het over een paar jaar misschien wel van minder betekenis zou worden, omdat zijn generatie dan niemand meer kende die de oorlog 40-45 had meegemaakt. Zijn opa leeft nog en heeft het bombardement van Rotterdam meegemaakt.Jaarlijks spreekt mijn vader de woorden uit: “ik heb Rotterdam zien branden”.
We keken samen naar de beelden van de herdenking op De Dam. De vaak zo ontroerende beelden van heel oude mannen, gegroefd en gerimpeld, waardig trots saluerend. Oude gezichten van mannen en vrouwen die het hebben meegemaakt. Jonge gezichten aan wie de verhalen worden doorverteld, omdat ze nooit vergeten mogen worden.
Er werden kransen gelegd, en veel, heel veel bloemen, niet alleen op De Dam, maar op veel plaatsen in het land.

Toen kwam de film “The Boy in the Striped Pyjamas”.
De film gaat over de vriendschap tussen twee jongens van acht jaar, de één het zoontje van een kampcommandant, de ander een joods jochie achter het hek van het concentratiekamp.
Samen met mijn zoon van 16 keek ik de film. Hij opeens geconfronteerd met filmbeelden die toch anders zijn dan wat hij normaal op zijn smartphone voorbij ziet komen, ik als moeder intens geraakt.

Zoveel bloemen om te herdenken, te respecteren, te hopen..

Ik ging op zoek naar welke bloem het symbool voor de vrede is en kwam zo terecht op de site van het vredesmuseum.
En wat vond ik daar?

Witte Klaprozen – in 1933 voor het eerst gebruikt ter herdenking van alle oorlogsslachtoffers, zowel militairen als burgers. Nu nog steeds gebruikt als symbool voor de afwijzing van oorlog.

Ik had nog nooit van witte klaprozen gehoord, ik ken alleen maar rode.
Maar vandaag, op Bevrijdingsdag, ga ik op zoek naar witte klaprozen….

door Carin Parie